HERDENKINGEN OVERLEDENEN OCMW RUSTHUIZEN

Patrick De Smedt, ocmw voorzitter - schepen

Geachte genodigden, vrienden en familieleden,

Graag wil ik op dit herdenkingsmoment op mijn beurt mijn medeleven met de familie en mijn respect voor de overledenen betuigen.

Het feit dat u hier met zovelen aanwezig bent, bewijst dat veel van onze bejaarde bewoners tot hun laatste uur met warmte en genegenheid worden omringd.

Het verlies van een dierbare vriend of familielid, afscheid nemen voor altijd… het is niemand van ons vreemd. Ook ikzelf ken de vreemde leegte die je meeneemt als je voor het laatst een blik, een woord, een groet hebt gewisseld. Ik ken het ontkennende ongeloof bij een onverwacht of onbegrijpelijk overlijden.

Geboren worden en dood gaan, het blijven wellicht de grootste mysteries van een mensenleven… Kunstenaars en filosofen, religies en vrijdenkers, u en ik, in alle culturen wereldwijd zoeken mensen naar een antwoord op de ultieme vragen: vanwaar en waar naar toe? Het is een bron van onuitputtelijke creativiteit, het levert meesterwerken in de muziek, in de literatuur, in de beeldende kunst, het zet artsen en professoren aan tot steeds verder gedreven onderzoek. Maar de vraag blijft onbeantwoord. Het mysterie blijft intact.
Sterven, wordt wel eens gezegd, is een deel van het leven, maar als de dood genadeloos dichtbij toeslaat, is die gedachte maar een magere troost.

Gelukkig is er de herinnering, het vermogen om fijne momenten, behaaglijke anekdotes of kleine dingen die de overledene weer even dichterbij brengen, te koesteren. Zolang iemand voortleeft in gedachten en verhalen is hij nooit helemaal voor altijd weg. Bram Vermeulen zong het in een van zijn mooiste liedjes: ,,…dood ben ik pas, als jij me bent vergeten…’’

Daarom nodig ik u graag uit om straks bij een tas koffie herinneringen op te halen aan vrienden of familieleden die u zijn ontvallen. Zo zijn ze in taal en gesprek weer heel even onder ons.

Voor ik afrond wil ik graag u allen danken voor uw aanwezigheid, ik dank het palliatief support team die dit moment heeft voorbereid, en ik dank iedereen – professionals, vrijwilligers, vrienden, familieleden - die de overledenen die we vandaag herdenken tot het laatste uur met waarderende en respectvolle zorgen hebben omringd.

Troost in woord en herinnering, in het geloof dat overledenen na een druk leven rust hebben gevonden en dat die rust voor ons die achter blijven, schuilt in de aanvaarding dat elders misschien beter is.

Daarover gaat het mooie afscheidsgedicht ,,Kwijt’’ van de bekende Vlaamse dichter Bart Moeyaert. Ik wil het u graag even lezen :

KWIJT

Zo kwijt als de dood

Mag je niet gaan.
Hoe ruim ik op,

Als ik niet eens

Kan bellen, vragen

Of je onze foto nog wel wil?
Dan blijft het eeuwig stil

In huis en ben je

Niet eens weg, maar dood.

Nee, als ik je verlies,

Dan hoop ik dat ik

Op mijn zakken sla,

Een poosje zoek

En dan ineens bedenk

Dat jij allang

Gevonden bent

Door wie je liever ziet.

Dan zal ik kunnen rusten.
Anders niet.