AFSCHEID VAN CAMILLA VAN DAMME – DONDERDAG 10 JUNI 2010

Paul, Diane, Ingrid en Hilde, Eddy, Geert, Maarten en Paul

Familieleden en vrienden van Camilla

De laatste weken, sinds de hospitalisatie van Camilla, belde Paul geregeld.

In den beginne nog met hoop, maar ook de werkelijkheid verdringend.

Naarmate de dagen vorderden en de kansen op herstel verminderden durfde ik het zeer voorzichtig al eens hebben over een mogelijke slechte afloop.

Het begrip ‘palliatieve zorg’ kregen we in den beginne geen van beiden over de lippen.

Maar langzaam aan groeide het besef.

Tijdens zo’n gesprekken moest Paul geregeld eens stoppen met praten ….

We kennen de gevoelsmens Paul.

Ik gaf hem dan even rustig de tijd, liet zijn tranen lopen, waarna we opnieuw verder konden.

Aan de vooravond van 1 mei brachten we samen Camilla in haar ziekbed een rood roosje omringd door witte meiklokjes.

Het zou de eerste keer zijn dat Paul meiavond en 1 mei zou moeten missen.

Hij twijfelde nog, maar verkoos uiteindelijk, met zoveel gevoelens van onmacht, thuis te blijven.

Het moeten moeilijke en zeer lange uren geweest zijn.

Bij vele kameraden waren de gedachten tijdens deze activiteiten vaak bij Camilla en Paul.

Paul die jarenlang zorg droeg voor de rode vlag en Camilla die samen met haar hobbyclub instond voor het maken en verkopen van de 1 mei bloemekes. 

Paul de partijman met reeds meer dan 50 jaar bestuursverantwoordelijkheid en Camilla die hem onopvallend steeds steunde, maar ook zelf bij verschillende socialistische nevenorganisaties in de meer socio-culturele sfeer actief was.

Namens deze verenigingen zetelde ze ook een hele tijd in het partijbestuur en verzorgde ze ook jarenlang aan haar keukentafel in alle stilte onze ledenadministratie, ik was de secretaris, ik had de titel maar zij deed het werk.

En zo werd ze ook voorzitter van de stedelijke raad voor vrijetijdsbesteding.

Camilla en Paul, twee zo overtuigde en trouwe militanten, maar Camilla en Paul ook een zo voorbeeldig, onafscheidelijk goed koppel.

Zij hielden gedurende zovele jaren echt van elkaar, ze waren een meer dan geslaagd voorbeeld.

Ze huwden in 1951 en zouden volgend jaar hun 60^ste huwelijksverjaardag vieren.

Ze ontmoetten elkaar tijdens een ACOD reisje naar de Ardennen, zij werkten beiden bij de RTT, maar hadden elkaar op ’t werk nog niet ontmoet.

Wat ze niet wisten bleek achteraf uit een oude klasfoto: ze hadden blijkbaar ook samen in de kleuterklas gezeten. 

Camilla was voor Paul een vrouw uit de duizend zoals hijzelf zegt.

Ze ging bv nooit slapen voor hij thuiskwam.

Ze hield zo intens van haar man, van haar kinderen.

3 meisjes: Diane, Ingrid en Hilde, ze was er steeds mee begaan en stopte ervoor met werken..

Een zo mooi gezinnetje met zelfs jarenlang op 11 november een eigen Sint in huis.

Het veel te vroege overlijden van Diane’s echtgenoot Hugo heeft haar sterk aangegrepen.

Zij was zo fier op de succesvolle winkel van Ingrid en Eddy en was zo blij dat ze de heropening nog kon meemaken.

En dan haar ondertussen groot geworden kleine oogappel, waarvan er zovele foto’s in huis staan: haar kleinzoon Maarten,  de zoon van Hilde en Geert.

Ze was zo fier op zijn goede studieresultaten in de communicatiewetenschappen.

Kortom Camilla was de spil in een sterk aan mekaar gehecht gezin.

6 jaar geleden werd die sterke vrouw voor het eerst getroffen, zij kreeg het sindsdien steeds moeilijker maar bleef toch moedig en optimist. Ze trokken zoals Paul het zegt samen nog goed hun plan en genoten gewoon van kleine dingen en mekaar.

‘Gezellinnen en kameraden’ zoals we ‘t zeggen in de middens waar Camilla actief in was, wij nemen vandaag afscheid van een zichzelf wegcijferende, actieve en trouwe militante.

Beste vrienden we nemen vandaag afscheid van een zo lieve, eenvoudige, bescheiden en sociaal voelende vrouw, die alle kansen gaf aan haar man, haar kinderen, haar kleinzoon, broer en zovele anderen.

Wij allen denken vandaag aan haar terug met veel waardering , onze blijvende herinneringen aan haar zijn mooi.

De kinderen verwoorden het als volgt:‘Je hebt alles gegeven,

                                                               Wij hebben alles gekregen,

                                                               Niemand doet het je na,

                                                               Bedankt mama.’

Bedankt Camilla ook namens de socialistische familie, bedankt Camilla namens ons allemaal.

Vaarwel.

Veel sterkte Paul.

Patrick De Smedt.