HARRY
PINKY
Uitnodiging 80ste verjaardag Harry Pinky
Terug naar
boven…
Patrick De Smedt: nakomertje
Ik ben zoals men zegt "een
nakomertje" en verschil met mijn broer (de
oudste)28 jaar.
Mijn (overleden) moeder werd geboren in 1912, vader in 1911.
Moeder heeft nog gewerkt in verschillende weverijfabrieken in Aalst, in
werkomstandigheden zoals vertoond in de film Daens, die prachtige film over
het daensisme en wat dikwijls vergeten wordt ook over de socialistische
arbeidersstrijd in en om Aalst.
Ik had nog de gelegenheid om met haar (in moeilijke omstandigheden)in de
premièreperiode naar de Daensfilm te gaan kijken.
Alles (behalve het priesterverhaal) was voor haar zo herkenbaar - een
aangrijpend moment.
Mijn ouders hebben inderdaad, vooral ook tijdens de oorlogsjaren, de
arbeidersuitbuiting en -armoede meegemaakt.
Een verhaal uit de moedermond laat mij nog steeds niet los: zij (zoals
zovele anderen) kon (toen vader opgeëist werkte in Duitsland) iedere dag bij
de beenhouwer slechts 1 schijfje beleg kopen voor ze 's morgens vroeg naar
de fabriek ging.
Toen mijn oudere broer (ik was toen nog niet geboren) ziek was spaarde ze
haar dagelijks beleg een ganse week uit om aan de Varkensmarkt 1 perzik te
kunnen kopen voor haar zieke kind.
Haar eerste kind is vroeg gestorven oa door haar eigen ondervoeding tijdens
haar zwangerschapsperiode. Het kind werd zwak en ziek geboren.
Mijn ouders woonden een hele periode in het ondertussen afgebroken beluik
't klein Begijnhof (uitkomend in de Slotstraat)in een klein arbeidershuisje
met een aangestampte vloer zonder tegels en een gezamenlijke toilet aan het
einde van de huizenrij. Rond de tafelpoten werd zand gestrooid ter
versiering.
Later kregen zij het beter en nog een laatgekomen kind.
Dit verklaart mede mijn grote dankbaarheid om als die laatkomer de kans
gekregen te hebben om te studeren en nu dagelijks vanuit mijn politiek
mandaat te kunnen opkomen voor de zwakkeren in onze maatschappij.
Ik zal hierdoor misschien ook meer dan iemand anders een voorstel tot
weigering van ocmw steun (op basis van verslag maatschappelijk werker)
2 keer herlezen vooraleer negatief te (moeten) beslissen.
PDS
Terug naar
boven…
Wanneer Harry Pinky één of ander feest bijwoont
dan mag je er donder op zeggen dat hij (al dan niet gevraagd)
begint te zingen om dan vlug
over te gaan tot samenzang met de aanwezigen (al dan niet door hem gekend).
Iedere keer zal hij ook vragen
om de avond af te sluiten met een door hem gemaakt kort dankliedje:
WIJ DANKEN U MET BLIJ GEMOED
VOOR DEZE SCHONE STONDEN
WIJ ZEGGEN DANK VOOR AL HET GOED DAT WIJ HIER SAMEN VONDEN
Terug naar
boven…
Hendrik De Smedt
of ‘Harry Pinky’ bezocht alle grote watervallen van
de wereld (Het Laatste Nieuws 6
mei 2006)
Wereldreiziger en volkskunstenaar Hendrik De Smedt
(75) is gek van watervallen. De man, die beter bekend is onder zijn
artiestennaam ‘Harry Pinky’, bezocht alle grote
watervallen van de planeet. “Intussen heb ik een vijftal albums met foto’s en
een heleboel reisvideo’s. Van de watervallen en andere mooie natuurzichten maak
ik nu regelmatig tekeningen.”
Een kwalijke heup verhindert Hendrik intussen om nog te vliegen.
“Maar ik ben omringd door herinneringen en souvenirs van verre vrienden. Mijn
appartement noem ik lachend mijn klein museum.”
“Ik houd van
watervallen omdat ze prachtige beelden opleveren in de natuur. In 40 jaar
reizen heb ik er onder meer gezien in China, Zuid-Afrika, Rusland en in de
fjorden van Noorwegen. In Venezuela bezocht ik zelfs de hoogste waterval ter
wereld. De ‘Angels Fall’ stort zich daar 1 kilometer naar beneden. Maar ook de watervallen
van Iguaçu moet je gezien hebben. Het is een machtig
natuurzicht waar 36 miljoen liter water per seconde naar beneden stort. Het
geruis is er oorverdovend. Je wordt er gewoon kletsnat van het opstijgende
vocht”, vertelt Hendrik De Smedt, die zijn
artiestennaam Harry Pinky kreeg als chef muziek van
de Aalsterse Gilles.
Hendrik maakte video’s en honderden foto’s tijdens zijn reizen.
“Daar ben ik blij om” zegt hij, “Ik heb 167 keer
gevlogen om mijn reizen te maken, maar na en heupoperatie mag ik nu niet meer
vliegen. Maar ik blijf een gelukkig man. Rondom mij
heb ik de herinneringen opgestapeld van ongeveer 200 reizen.”
Zijn appartement aan de Rozendreef 167 hangt vol foto’s en
souvenirs van verre vrienden. “Ik reisde alleen en had de gewoonte om overal
vrienden te maken. Vriendelijk zijn kost geen geld, maar wint het vertrouwen
van mensen. Zij hebben mij originele souvenirs meegegeven. Van mijn vriend,
professor Seitaro Yoshimoto
uit Japan, kreeg ik na onze tochten een model van een authentiek Japans huis
met papieren ramen.”
Wie bij Hendrik op bezoek mag, krijgt een kort verslag mee van
alle reizen. “Ik wil iedereen aanraden om zoveel mogelijk te reizen. Je leert
het leven relativeren. De verslagjes zijn
persoonlijke indrukken voor wie geïnteresseerd is. Op mijn tochten heb ik heel
wat moois gezien, mar ook ontzettend veel armoede. Het is hier nog zo slecht
niet, denk ik dan”, besluit Hendrik.
Terug naar
boven…
________________________________________________________________________________________________________________________________________
Patrick De Smedt : “Kerstnachtavonturen”
1986
Hendrick De
Smedt, in de Denderstreek beter gekend als Harry Pinky, werd geboren te
Aalst in 1931.
Hij
verwierf in zijn streek bekendheid als veelvuldig amateur-kunstenaar. Er zijn
immers weinig kunstuitingen die hij nog niet beoefende. Zo was en is hij door
vele Aalstenaars welgekend als orkestleider, als showman en animator, als
toondichter, als tekenaar, als carnavalist, als boeiend verteller, als dichter
… en misschien nu ook als schrijver.
In
tegenstelling tot zijn tekeningen en muziek, waarmee hij reeds meermaals naar buiten
trad, bleven zijn gedichten en verhalen tot op heden opgeborgen in één of
andere lade. Toch heeft de gedachte om op één of andere wijze deze werken aan
het grote publiek voor te stellen hem nooit losgelaten.
Het
voorlezen van deze kerstverhalen tijdens een aantal opeenvolgende
privé-kerstavondfeesten, en de positieve respons die Harry bij zijn naaste
vrienden kreeg, stimuleerden hem tenslotte om 4 van deze verhalen te bundelen
en in boekvorm uit te geven. Op deze wijze krijgen zijn vele vrienden en
kennissen nu ook de gelegenheid om de gevoelsmens Harry Pinky in een voor hen
nieuwe vorm nog beter te leren kennen.
Zijn
stille wens wordt werkelijkheid.
Hoewel
deze verhalen op het eerste gezicht nogal fantasierijk en dromerig overkomen,
zullen diegenen die Harry kennen onmiddellijk zijn typische gevoelswereld
herkennen. Zijn liefde voor de mens, de
dieren en de natuur gekoppeld aan zijn zin voor avontuur en romantiek lopen als
een rode draad doorheen deze kerstverhalen. Heel wat situaties zijn perfect
toepasbaar op zijn eigen leefwereld en herinneren aan zijn nostalgische liefde
voor de jeugdbeweging.
Deze in
spreektaal neergeschreven avonturen leggen zijn ongekunstelde eenvoud en
natuurlijke openhartigheid ten volle bloot.
Net zoals
de grote Goethe het eens omschreef stoort Harry zich niet aan regels en
voorbeelden, evenmin gebruikt hij de vleugels van andereen, maar probeert zelf
te vliegen.
Een mooi
initiatief dat navolging verdient !
Patrick
De Smedt,
Gemeenteraadslid.
Terug naar boven…
________________________________________________________________________________________________________________________________________
Harry of de levensblijheid geïncarneerd
Toen
ik in 1977 bij de parlementsverkiezingen onze partij een tweede zetel in ons
klein arrondissementje had bezorgd, werd onmiddellijk in het Volkshuis een
groots feest opgezet. In die tijd droegen de mannen nog geen kleurrijke jassen
en dassen. Op de dansvloer zag ik een glimlachende man met een jas waarvan de
helle kleur erg opviel. Iemand fluisterde mij in het oor : “ dat is Harry
Pinky; muzikant, schrijver, schilder en iemand die de geestdrift erin kan
krijgen”. Tussen twee dansen in, kwam Pinky, die ik voordien nooit had ontmoet,
op mij af met een brede glimlach, de breedste die ik ken : “Marksken we hebben
gewonnen hé. We hebben voor u hard gewerkt, en we zullen dat blijven doen!”
Achttien
jaar later werd hij in het Belfort gehuldigd omdat hij vijfenzestig was
geworden. Maar nog altijd die brede glimlach, zijn geestdrift over zijn reizen
en de mensen die hij heeft ontmoet over de gehele wereld, en rondom ons zijn
tekeningen die stuk voor stuk een hulde zijn aan de natuur waarin hij zich zo
goed voelt en waarvoor wij moeten zorgen. Als hij de mensen bij elkaar ziet, is
hij even gelukkig. Hij ziet er soms wat exotisch uit onder degenen die nog niet
weggeweest zijn (hoe langer hoe minder) en ik herinner mij hoe dikwijls hij met
een enorme hoed plotseling als het even stil werd onder de vrienden begon te
zingen met de vraag omdat samen te doen, kampvuur- en marsliedjes uit zijn rode
jeugd. Maar niet alleen liedjes van eigen bodem maar van over de hele wereld. Leven,
kijken, luisteren, tekenen, musiceren en componeren, alles met die onthutsende
(ook op momenten dat het minder goed ging) blijheid dat hij leeft, wars van
verstarring. Met geestdriftige woorden
en gebaren die hij uit andere landen had meegebracht (zijn vingertoppen
samengeperst op zijn lippen om aan te duiden dat iets “picco bello” is).
Geen
klacht komt over zijn lippen want de levensgenieter weet dat hij voor velen
onder ons de “kampleider” is van wie niemand verwacht dat ook hij soms eens
droef, soms erg droef, kan zijn. Dat is nu eenmaal het lot van de leider. Ze
weten niet allen dat hij, Harry zichzelf door de kunst kan louteren. Hoe
gelukkig mag hij zich achten! Deze nog altijd jongensachtige lieve mand wordt
door ons allen op de handen gedragen. En ook door zovelen in eigen stad, land
en buitenland die hem hebben leren kennen.Iedereen die met hem in contact is
getreden, weet dat Harry houdt van degenen die het goed menen met de democratie
en van alle mensen, zonder enig onderscheid, die het zelf goed menen met de
anderen. Gedurende mijn zevenjarig ministerschap heeft een mooie tekening van
Harry altijd in mijn kantoor gehangen, vlak voor mij : statige bomen die men
slechts omhakt als men een “misdadiger” is. Bomen zijn voor hem levende wezens.
Dat kwam goed uit voor een minister die ondermeer het leefmilieu in zijn
bevoegdheid had. En telkens wanneer bezoekers, ambassadeurs, buitenlandse
ministers, kunstenaars enz. mij vroegen van wie die tekening was, antwoordde ik
met trots en een tevreden glimlachje : “van iemand die ik heel goed ken.”
Marc Galle,
gewezen minister
December 1995
Terug naar
boven…
________________________________________________________________________________________________________________________________________
Dames en Heren, Beste vrienden,
Men
spreekt over kunst met een kleine "k" en over kunst met een grote
"K", maar eigentlijk is er maar één vorm van kunst, met name de kreativiteit die door
de
mens wordt ontwikkeld.
Hendrick
De Smedt, onder ons beter bekent als Harry Pincky, is zo een kultuurontwikkelaar, een kunstenaar
onder het volk..
In
zijn boek, "Jeder Mensch ein Künstler" beschrijft de Duitse
kunstenaar en kultuurfilosoof Joseth Beuys dat kreativiteit onder de vorm van
een brok energie aanwezig is
bij
elkeen van ons. Alleen besteden de enen er meer aandacht aan dan anderen. Kunst
moet in deze kontext ook nooit perfectie zijn,
kan nooit allesomvattend zijn,
maar eerder persoonlijk.
Toen
men mij vroeg om deze avond voor U in te leiden heb ik dat zeer graag aanvaard.
In de eerste plaats omdat de persoon van Harry Pincky in velerlei opzichten tot mijn verbeelding
spreekt.
Wat
bezield deze man om al reizend de wereld te veroveren, om met monniken geduld
bomen en landschappen te tekenen, om muziek te schrijven, gedichten en
verhalen
, een man die zweert bij de warmte van het kampvuur en uiteindelijk als
fluitend op deze aardkorst zijn boodschap te verkondigen.
Deze
veelzijdige persoonlijkheid etaleert een aantal kwaliteiten die zijn gelijken
niet hebben. Hij koestert de onuitputtelijke drang om bezig te zijn met
allerlei
taken
waarvoor verbeelding nodig is. Zijn tekenacademie was een prentkaart,
zijn muziekacademie een fanfare, zijn reisgierigheid is zijn wetenschap
geworden.
Door
de jaren heen begon Harry eigen impressies weer te geven. In november hebben
wij op een huldetentoonstelling in de Belfortzalen zijn houtskool- en
pentekeningen kunnen bewonderen.
Afbeeldingen van landschappen die met geduld en zin voor details zijn
opgebouwd.
Harrry
Pincky starte zijn artistieke loopbaan met muziek. In de jaren 55-56 nam hij
deel aan het Victoria orkest, een mini
big-band, die later werd gevolgd door zijn eigen showorkest. Ik herinner mij
nog de optredens van deze viermansformatie op het te kleine podium van het
Volkshuis Met verwondering heb ik er als
broekventje naar opgekeken naar die mannen met blaasinstrumenten achter dat
houten bord met voor zich de door Harry Pincky eigenhandig uitgeschreven
partituur.
Bijna
alle uitvoeringen van zijn orkest werden gebracht op basis van arrangementen en
composities door hemzelf uitgewerkt. Voor elk instrument afzonderlijk schreef
hij een specifieke notenbalk. Veel van zijn composities draagt hij op aan zijn
familieleden, waarvan hij dolveel houd.
Onze
gevierde was in die tijd bedrijvig als een bij. Hij musiceerde in de harmonie
Hand aan Hand, voerde one-man shows op en was in pionierkringen een graag gehoorde stem bij
het aanleren van zangliederen. Zingen in groepsverband boeit hem als het ware
grenzenloos. Waar ook ter wereld heft hij zijn
"danklied" aan.
Een
verklaring hiervoor is te vinden bij zijn liefde voor de mens. Harry is niet
alleen op de wereld en weet de mensen te waarderen Zijn reizen voeren hem naar Japan, Peru,
Australie, Egypte en vele andere werelddelen. Overal maakt hij vrienden.
Als
kultuurontwikkelaar wordt Harry bezield door de geborgenheid van de
groepsgeest. Het is een van zijn mystieke eigenschappen.
Het
imaginaire in deze persoon wordt in de eerste plaats voorafgebeeld door zijn
kampvuur- en trekkersmentaliteit. Het is dat
"oer instinct" dat hem
begeesterd, dat in hem het vuur aanwakkert. Een zwerver die zich overal
thuisvoelt maar op tijd vertrekt om andere horizonten te verkennen. Zijn
mentaliteit zou niet hebben mistaan in de compagnie van Molliere.
Daar
start de volksontwikkelaar Harry Pincky. Een autodidact die het ver heeft
geschopt en erkenning heeft verworven door zijn onaantastbare inzet.
"
Ik ben altijd een werkman geweest "
verklaarde hij onlangs. Hij bedoelde het dubbel. Enerzijds was hij een
groot gedeelte van zijn leven tewerkgesteld als werkman in de
Handelsschool,
zijn tweede thuis, maar bijzonderlijk is hij 40 jaar lang bij dag en bij nacht
bezig geweest met zijn kulturele ontplooiing. Hij is een nachtwerker die op
geen fysieke inspanning heeft gekeken om zijn doel te bereiken. Hij bouwde een
eigen wereld uit waarvan wij de draagwijte niet genoeg beseffen. Met
bezieling spreekt hij over zichzelf maar
hij dringt ons niets op.
Maar
Harry Pincky loopt niet zomaar rond. Zijn zintuigen hebben een konstante
behoefte om de wereld te observeren. Men stelt dit vast in alles wat hij doet.
De
informatie die hij verzamelt kan hij als geen andere vasthouden. Hij spreekt
vlot vreemde talen en voert zonder schroom gesprekken met andere wereldburgers.
Deze
complexloze levensregel is ook terug te
vinden in zijn muziek. Hij heeft veel gevoel voor harmonie en weet klanken op
een treffende wijze samen te brengen. Dit kan alleen maar door geloof in eigen
kunnen. Een conservatorium opleiding kan daar niets aan veranderen. In academies worden technici opgeleid,
geen
ontwerpers.
Zijn
opgewekte, zelfs vrolijke
banadering van de levenswijsheid loopt
als een rode draad door zijn leven. Een
ding is zeker : de politiek waardoor
zijn broer bezeten is niet voor hem weggelegd.
Dames
en Heren, artistieke begaaftheid kan niet gekocht worden, het is een gevoel 'an
sich' dat men uitdrukt in muzikale of beeldende vormen.
Het
oeuvre van Harry Pincky omvat honderden
komposities voor big-bands en orkesten,
liederen , tekeningen, poezië , verhalen en een massa optredens.
Het
personnage van Harry Pincky zal sporen nalaten.
Wat
hier vanavond op het podium zal gebracht worden is een uiting van kracht en
zelfzekerdheid. Zestig muzikanten en zangers zullen straks voor U optreden .
De
muzikanten en het koor zijn geen beroeps maar solisten zoals Harry Pincky zelf
er een is. Het koor is door hem
geoefent. Ze zullen liederen brengen die
de romantische sfeer van de kampvuuraktiviteiten heroproepen.
Sta
mij toe, beste vrienden, tot slot enkele parallelen te trekken met kunstenaars
uit de hedendaagse kultuurgeschiedenis die de zogenaamde grote "K"
bezitten.
Ik
verwij even naar de vernieuwingen in het theater van de jaren '60. De Poolse
regisseur Grotowski liet zijn theaterstukken opvoeren door huisvrouwen en werklozen en bereikte met hen een niveau
van wereldklasse. De Italiaan Dario Fo, beter bekent door de opvoeringen van de
Internationale Nieuwe Scene schakelde bouwvakkers en havenarbeiders in voor de opvoeringen van zijn toneelstukken.
Het bewijs dat kunst enkel kan worden
gemeten door het aanvoelen is door zovele kunstenaars aangetoond .
Harry
Pincky is voor mij één element uit de vele schakels die onze kultuur vorm geven.
Wat wij vanavond zullen horen en zien is de gebalde neerslag van 40 jaar
volkskultuur gecreerd door een man voor
wie een droom werkelijkheid is geworden.
Roger
D’Hondt
28
november 1995
Terug naar
boven…
________________________________________________________________________________________________________________________________________
Beste
familie,
Dag
vrienden,
Deze week
hoorde ik van Patrick “onze Harry Pinky” is 75 jaar. Hij voegde daar ook aan
toe dat Harry’s verjaardag vandaag gevierd wordt in de mooie omgeving van het
Gijzegemse Dendergalm.
Dit wetend,
konden Sam en ikzelf deze viering van Harry’s 75 jaar jong, ik benadruk jong,
toch niet zomaar laten passeren. Van harte welkom in Gijzegem, Harry, ook voor
je ganse familie. Een socialistische familie, zoals er nog weinig bestaan : een
pure, een vuurrode familie, die aan Sam en mezelf zoveel warme steun en
sympathie betuigen. Dag-in – dag-uit voelen we dat zelfs aan. Bij deze
gelegenheid willen we jullie daarvoor van harte danken.
Harry is
vandaag de feestneus. Een rol die hem past.
Harry, ik ken
je al vele jaren. Sinds mijn vijftiende al, ik word dit jaar 50 jaar, dus reken
maar. Zelfs voordien wist ik al af van je bestaan, uit de verhalen van mijn
grote broer Fons, die 15 jaar ouder was dan ik. Een broer die – vorig jaar,
wegens ziekte, afscheid genomen heeft van het leven. Hij was thuis vaak bezig
over Harry Pinky - ° Henri De Smedt. Fons was me voorgegaan als student aan de
Hogere Handelsschool, nog met de ingang via “de Keizerlijke Plaats”. Hij
vertelde enthousiaste verhalen over de voorbereiding van het “Cabaret” op het
jaarlijkse bal-van-de-handelsschool. Het zal jullie niet verwonderen dat Harry
daar niet ver weg was. Harry gaf – met al zijn artistieke talenten die hij rijk
is – het hele gebeuren een bepaalde schwung en kleur.
Het is van
mijn broer dat ik dit boekje kreeg, gehandtekend door de auteur himself, Harry
Pinky. Een boekje dat ik nu nog dubbel zo veel zal koesteren.
Harry was op
de Handelsschool de man-doet-al. Zeer geliefd, vooral bij de studenten. Vaak
stonden die in drommen rond hem heen, de vrouwelijke studenten op de eerste rij
– daar was ik er eentje van. We amuseerden ons kostelijk met hem. Harry was en
is nog steeds een pleziermaker, zijn grapjes en verhalen gingen er in als zoete
koek.
Hij speelde
bovendien ook al eens beschermengel …
Op een dag,
Harry, heb jij mij eens gered van een strafstudie.
Ik had toen
te lang afscheid genomen van een vriendje waardoor ik te laat met de fiets
aankwam op school. De gevreesde man, Bolleken, studiemeester De Neve, stond
altijd op de loer om studenten-die-te-laat-waren, te klissen. Jij hebt me toen
uit zijn klauwen gehouden. Je deed me stilletjes teken hoe ik achter de
paviljoenen naar de klaslokalen in het hoofdgebouw kon sluipen en jij zorgde er
voor –onopgemerkt - dat mijn fiets toch in het rek belandde.
Later kwam ik
met datzelfde lief, mijn echtgenoot Patrick, bij jou op bezoek in de
Rustoordstraat, samen met de zwarte labrador Rufus, een mannetje. Ook jij was
de trotse bezitter van zo’n labrador, een vrouwtje. Wat die twee honden met
elkaar hebben uitgespookt hoef ik jullie niet te vertellen, dat laat ik graag
aan jullie verbeelding over.
Harry,
je bent niet alleen een schrijver, een toondichter, een verteller, een musicus,
een tekenaar, een showman, een animator, je bent ook een dierenvriend en
natuurliefhebber. Maar boven alles ben je een gevoelsmens met een groot hart.
Een échte mensenvriend, vriend van Jan-en-Mieke-alleman. Het maakt voor jou
niet uit of iemand rijk is of arm, of ze gelovig zijn of niet, of ze er wit,
zwart, geel of bruin uitzien. Je bent een wereldburger. Als de multiculturele
samenleving al bestaat, dan ben jij daar zeker een voortrekker van. Je hebt
ongeveer de hele wereld rondgereisd. Je hebt ongelooflijk veel landen bezocht.
Overal lukt het je met de mensen een klapke te doen. Om die wereld vandaag
opnieuw dichter bij jou te brengen, hebben Sam en ik voor jou een mand vol wereldwinkelprodukten
en fruit-uit-alle-landen meegebracht. Geniet ervan, Harry, en droom maar even
weg …
Geniet vooral
van deze dag met je unieke familie. Want die heb je : een lieve zus Hilda en
een knappe broer Patrick, een rechtschapen politicus, beiden met een hart van
goud. Ook je andere familieleden hebben we ondertussen beter leren kennen. We
voelen ons thuis bij jullie.
Proficiat,
Harry, met je 75 lentes en bedankt dat we eventjes mogen meegenieten.
Lucette
Callebaut
Gijzegem,
zondag 15 januari 2006
Terug naar
boven…
________________________________________________________________________________________________________________________________________
Aalst, 19
januari 2006
Lieve vriend Harry en familie De Smedt,
Beste
vrienden,
Van
kindsbeen af kende ik Harry Pinky al, wie niet? Zijn naam was en is nog steeds voor
de meeste Aalstenaars een begrip. Hij was vooral bekend als orkestleider, als
Gillis, als kandidaat Prins Carnaval. Hij was een opvallend figuur en is dat
nog steeds.
Toen
ik in de socialistische beweging (of beter FAMILIE) kwam, heb ik Harry beter
leren kennen, namelijk als een joviaal iemand, in de weer op vele
festiviteiten, steeds in de kijker!…
Op
de jaarlijkse etentjes van onze schepenen, Patrick en Gracienne, leerde ik
Harry nog beter kennen als BROER van ONZE
Patrick, zo begaan met diens carrière, zo begaan met de sympathisanten
van … BROER. Ik ben er zeker van dat jij veel stemmen bijgebracht hebt voor
BROER!
Op
de etentjes van mijn school was Harry graag aanwezig en vergastte de aanwezigen
in de bar steeds op een aria met gegarandeerd ambiance… zodanig dat mijn
collega’s al vragen : “Zou Harry Pinky komen?”
Maar
het BEST heb ik Harry leren kennen de laatste 5 jaar toen we met Hilda meer
samen optrokken naar de etentjes van onze mandatarissen. Soms een receptietje
vooraf ten huize van Harry en o zo spijt als er geen tijd voor was.
Soms
werd ik samen met mijn familie of met vrienden uitgenodigd op de
tentoonstelling van zijn kunstwerken en reissouveniers. In één woord EEN BELEVENIS!
Je kan er zijn eigen gemaakte prachtige kunstwerken bewonderen, je geniet van
zijn eigen gemaakte films van adembenemende reizen. MAAR… je wordt er ook
ondergedompeld in een SFEER van eigen gecomponeerde klassieke muziek,
mondharmonica bij het kampvuur, spitse moppen maar ook een natje en een
droogje. Kortom… je voelt je verwend!...
Iedereen
met wie ik al bij Harry de KUNSTGALERIJ heb mogen bezoeken, kwam tot dezelfde
bevindingen:
-
We ontdekten
niet alleen een opvallende figuur, maar ook een WARME persoonlijkheid, een
kunstenaar, een self-made-man, een rijk, hartelijk mens, sociaal bewogen.
-
We zijn blij
hem te kennen. Telkens krijg ik achteraf nog veel de vraag hoe het met hem
gaat.
-
We voelen
echte vriendschap. Harry ziet graag mensen. En als hij je niet graag meer ziet,
dan weet hij waarom.
Lieve
vriend Harry en familie De Smedt.
Ik
heb van drie dingen spijt.
-
Dat
ik Harry niet vroeger beter heb leren kennen.
-
Dat
ik niet in het koor mocht zitten dat ter gelegenheid van zijn pensionering
opgetreden heeft in De Werf. Ik was persoonlijk aanwezig en heb de film al
meerdere keren gezien. Wat een sfeer die ik gemist heb…
-
Dat
ik geen familie ben, want de Smedtjes zijn een ECHTE familie. Al ben je in
het zevende knoopsgat nicht van de nicht of, nonkel van de broer, je bent
steeds van ONS! Toch voel ik me al een beetje familie als Hilda zegt ONS
Francine…
Maar we zijn
toch allemaal èèn grote familie met het hart op de juiste plaats en genieten
steeds van het SAMEN zijn.
Proficiat,
Harry, met je 75 lentes, nog een prachtige dag en … week… je verdient het!
Nog vele jaren!!!
Francine De
Schryver
Terug naar
boven…
