Mening over een aantal voorstellen om de dagelijkse stempelkontroleaanta te verbeteren
Patrick De Smedt Aalst, 21 augustus 1984
Socialistisch gemeenteraadslid
Vooruitzichtstraat 172
9300 Aalst
053/77 03 47
Graag uw mening over een aantal voorstellen
om de dagelijkse stempelkontrole te
Aalst-Centrum te verbeteren
Mevrouw,
Mijnheer,
Spijtig genoeg behoort ook u tot de grote groep van Aalstenaars die momenteel werkloos zijn. In Aalst-centrum zijn er dat nu circa 2600 (!). Zoals u weet is de dagelijkse stempelkontrole een opdracht die door de hogere overheid wordt toevertrouwd aan het stadsbestuur. Het is de plicht van het stadsbestuur om de stempelkontrole – tenminste zolang deze verplichtend is – op een zo vlot mogelijke wijze te laten gebeuren.
Wellicht zal niemand betwisten dat de wijze waarop de stempelkontrole in Aalst-centrum gebeurt heel wat kan verbeterd worden. In dit verband durf ik o.m. verwijzen naar de gunstiger situatie in de andere deel-gemeenten van Groot-Aalst.
Met het oog op een verbetering van de organisatie van de stempelkontrole in Aalst-centrum heb ik een aantal voorstellen tot wijziging ingediend, die op de eerstkomende zitting van de gemeenteraad (28 augustus 1984) zullen besproken worden.
Deze voorstellen zijn bedoeld om de dagelijks door de werkloze af te leggen afstand te verminderen zodat kan bespaard worden op tijd en energie en de kontroleverrichting zo snel mogelijk en in aanvaardbare omstandigheden te laten verlopen.
Het lijkt me vanzelfsprekend dat u, als direkt betrokkene, hiervan in kennis wordt gesteld en dat u de kans krijgt om u over deze voorstellen uit te spreken of eventuele andere voorstellen te doen. Daarom vraag ik u mij – hetzij schriftelijk, hetzij mondeling – uw mening te laten kennen over de hiernavolgende voorstellen :
1. Voorgesteld wordt de stempelkontrole niet langer op 1 plaats in Aalst-centrum te concentreren, maar te spreiden over minimum 2, bij voorkeur 4 goedgekozen plaatsen in Aalst-centrum, zodat de gemiddelde afstand tussen de woning en het stempellokaal aanzienlijk verkleind wordt.
2. Voorgesteld wordt het huidige beurtsysteem op basis van een alfabetische indeling met scheiding van mannen en vrouwen te vervangen door een beurtsysteem op basis van indeling volgens straat of wijk, zodat gezinnen met meer dan 1 werkloze de mogelijkheid krijgen zich op hetzelfde tijdstip aan te bieden (ook mogelijkheid van gemeenschappelijk vervoer).
3. Voorgesteld wordt de kontroletijd per groep van 15 minuten te vergroten tot minimum 30 minuten.
4. Voorgesteld wordt de kontrolebeurten enkel in de voormiddag te houden (zoals in de deelgemeenten).
Indien mij andere positieve voorstellen worden overgemaakt, zal ik niet nalaten deze eveneens op de gemeenteraad voor te stellen.
Patrick De Smedt
Door de nog steeds stijgende tendens van crematie is het
stadsbestuur genoodzaakt om geregeld
de hiertoe noodzakelijke infrastructuur uit te breiden.
Reeds meermaals kon de stad hiervoor beroep doen op de ‘gratis’ aangeboden hulp van de VDAB
herscholingsprogramma’s.
Reeds eerder werden zo de columbaria in Meldert en Aalst Centrum uitgebreid.
Na ongeveer 2 jaar onderbreking was nu de begraafplaats van Erembodegem aan de beurt.
Bij de laatste werkdag bracht de schepen van openbare werken Patrick De Smedt vorige donderdag
een onaangekondigd bezoek om de cursisten en hun begeleiders te danken.
Het nieuw columbarium sluit aan bij het reeds bestaande en vormt tegelijk een visuele afscherming
met de nieuw aangelegde toegansweg naar de nieuwe begraafplaatszone.
Het nieuw columbarium bestaat uit 3 geschakelde elementen met in totaal 215 nissen.
De werken werden uitgevoerd door 9 cursisten van het opleidingscentrum olv Mevr Coogen en
Instructeur Patrick Van Wesemael.
Dit kleine en vrij eenvoudige werk geeft de cursisten de gelegenheid om de opgedane praktische
en theoretische kennis toe te passen in een reële werksituatie.
Het werk werd gerealiseerd in ongeveer 1 maand .
Voor de dienst openbare werken stond Alex Geeroms in voor opvolging en logistieke steun.
Het stadsbestuur hoeft bij zo’n samenwerking enkel in te staan voor de levering van de noodzakelijke
materialen.
De schepen feliciteerde de ploeg en dankte hen voor het geslaagde resultaat.
Hij hoopt in de toekomst nog meermaals een beroep te kunnen doen op de beroepsopleidingsdiensten van de VDAB voor andere kleinere maar daarom niet minder belangrijke werken in de stad.
En hopelijk vinden de cursisten vlug een volwaardige job
Dames
en heren,
Arbeid
alleen is gelukkig niet meer het enig zingevend element
in het leven : mensen oriënteren zich nu ook meer en meer op gezin en vrije
tijd, wat niet wil zeggen dat de arbeidsrol zonder meer inwisselbaar is voor de
gezins-of vrijetijdsrol. Dit houdt onder meer in dat
een minder sterke arbeidsoriëntatie wel kan leiden tot bijvoorbeeld minder
arbeidsuren of tijdelijke arbeidsvermindering, maar veel minder tot een zelf
gekozen langdurig en zelden tot een blijvend arbeidsloos bestaan.
Arbeid
bepaalt immers in grote mate ons leven. Niet alleen verkrijgt men door arbeid
een materieel inkomen om in de primaire levensbehoeften te voorzien : er is ook
het psychologisch aspect : de bevrediging van de
behoefte aan sociaal contact, zelfwaardering en zelfrealisatie
Bovendien
neemt arbeid nog betrekkelijk veel tijd in beslag, zowel per dag als in jaren,
waardoor arbeid in grote mate de structuur van het leven bepaalt.
De
calvinistische arbeidsethiek met de religieuze plicht tot werken is niet zo
actueel meer ; de plicht zelf echter, in de zin van
het leveren van een nuttige bijdrage aan de maatschappij, leeft bij de meesten nog wel. Dit plichtsgevoel zou men kunnen opvatten
als de kern van de heersende arbeidsmoraal. Deze opvatting leidt tot de
veronderstelling dat het niet-werken om meer dan één reden over het algemeen
als onplezierig wordt ervaren. De niet-werkende voldoet niet aan de gestelde
normen. Men verliest een belangrijk deel van de sociale contacten, het maatschappelijk aanzien daalt en men heeft een zee van tijd,
die men niet geleerd heeft op een andere wijze dan met werk te vullen en te
organiseren.
Uit
talrijke voorbeelden blijkt dat naast de hogere overheden ook de lokale
besturen op heel wat terreinen kunnen bijdragen tot een betere organisatie van
de vele beleidsfacetten die met arbeid maar ook met werkloosheid te maken
hebben.
In
verscheidene steden en gemeenten zijn dan ook in het begin van de jaren
tachtig, naar aanleiding van de economische crisis, op overheids-,
privaat of gemengd initiatief, werkzoekendenwerkingen ontstaan die tegemoet
kwamen aan de behoefte tot vorming en sociaal contact.
De
ruim 5.500 Aalsterse werklozen, de schoolverlaters
die niet meer aan de bak kwamen, de nood van vele werklozen om hun vrije tijd
zinvol op te vullen, waren ook hier de impulsen voor het stadsbestuur om de oprichting
van een werklozenwerking in overweging te nemen. Begin 1984 werd door de
jeugddienst een enquête gehouden onder de Aalsterse werklozen ; 1.352 werklozen toonden interesse voor het
volgen van een cursus en maar liefst 97 werklozen stelden zich kandidaat als
lesgever. Het huis De Bolle in de Kapellestraat werd
aangewezen als vestigingsplaats, de RVA gaf vrijstelling van stempelcontrole en
het College van Burgemeester en Schepenen gaf met de goedkeuring van de
doelstelling de definitieve start op 2 mei 1984. Mijn voorganger, collega
Schepen Bourlon kreeg er een bevoegdheid bij.
De
werklozenwerking heeft in de afgelopen jaren zelf bewezen te beantwoorden aan
een grote behoefte. Met beperkte financiële middelen en beschikkend over een
weinig fraaie, eigenlijk niet aangepaste infrastructuur, is men er toch in
geslaagd om nu gemiddeld meer dan 200 geïnteresseerden per week een zeer
gevarieerd cursusaanbod aan te bieden met, door en voor werklozen.
Wij kunnen
ons verheugen over het feit dat de WLW met zijn aanbod tegemoet is gekomen aan
de vraag van een steeds groeiend aantal belangstellenden. Belangrijker nog dan
het cursusaanbod lijkt mijns inziens de bijdrage die de WLW kan leveren tot de
bewustmaking, de belangenverdediging en de actie van de werklozen als groep.
Eind
de jaren 70 en begin de jaren 80 kent de welzijnssector een explosieve
ontwikkeling. Er komt meer aandacht voor de welzijnsproblemen en je zou bijna
kunnen zeggen dat rond elk deelaspect, naar goeie
Vlaamse traditie, een vereniging wordt opgericht.
In
Aalst groeit uit de samenwerking van het Aalsters
Sociaal Overleg, dat de welzijnsorganisaties groepeert, met het stadsbestuur en
het OCMW, het Aalsters Coördinatiecomité voor
Welzijnsbeleid, dat een welzijnsmeerjarenplan op tafel legt. Later (in 1988 en
1989) krijgen de gemeenten via de zogenaamde kansarmoedefondsen
van Minister Van Den Bossche en Minister Lenssens van
de hogere overheid financiële middelen toegeschoven voor de realisatie van
bepaalde projecten. In dezelfde periode ontstaan te Aalst onder de noemer
"Basiseducatie" parallel aan de WLW een aantal privé-initiatieven, die erop gericht zijn de kansen van werkzoekenden op de
arbeidsmarkt te vergroten. Ik denk hierbij o.a. aan Tweede Kansonderwijs,
Opnieuw Gaan Leren, Alfabetisering, Auxilia,
Omschakelen en de werklozenwerkingen die vanuit de vakbonden gelijklopend
werden opgestart. En zo kom ik tot het wat delicate punt dat pogingen vanuit de
privaat educatieve initiatieven tot samenwerking met de WLW mislukten.
De
WLW plaatste zichzelf, naar mijn gevoel ten onrechte,
buiten de opstartende samenwerkingsverbanden. Ik wil hier zeker niet éénzijdig
voorbijgaan aan de grote verdienste van de werklozenwerking die ontstaan is aan
de basis en uitgebouwd werd door de direct-betrokkenen
zelf. Daar waar een aantal mensen zich sinds jaar en dag met hart en ziel
inspannen om de vrije tijd van werklozen zinvol op te vullen met taalcursussen,
vormings- en ontspanningsactiviteiten, ontstaat een gevoel
van samenhorigheid waarin het eigen initiatief wordt gekoesterd en beschermd
tegen invloeden van buitenaf. We kunnen rustig zeggen, denk ik, dat voor een
aantal mensen het huis De Bolle gewoon een tweede thuis was geworden, waar door
dagelijks intermenselijk contact een sterke band groeide tussen mensen met
dikwijls dezelfde noden of problemen.
Intussen
werden wij geconfronteerd met het feit dat dit Trefcentrum kwam leeg te staan
doordat de werking om uiteenlopende redenen omzeggens volledig was stilgevallen.
Vanaf dat moment speelden een combinatie van factoren :
de grote nood aan lokalen voor het onderbrengen van de stadsdiensten, de
beschikbaarheid van het volledige Trefcentrum door het stopzetten van de
werkzaamheden van het bibliotheekfiliaal en van de VZW Animo, herhaalde
klachten van de WLW zelf over de brandveiligheid van het huis De Bolle, het
gebruik van het Trefcentrum door de WLW voor haar sportprogramma, het ontbreken
van enig alternatief ingeval huis De Bolle vroeg of laat zou ingenomen worden
door administratieve diensten, enz.
De
WLW reageerde in eerste instantie terughoudend op het voorstel de werking over
te brengen naar het Trefcentrum en stelde heel wat praktische vragen bij een
eventuele verhuis. Met de garantie dat de nodige aanpassingen
zouden gebeuren en dat ook de vroegere bibliotheekruimte kon benut worden om er
een centraal gelegen secretariaat en een groot cursuslokaal te maken koos de
WLW uiteindelijk "waar voor zijn geld" en kon het grote werk
beginnen.
Ik
blijf ervan overtuigd dat dit een goeie keuze is
geweest. Deze oplossing biedt het stadsbestuur ook een dubbel perspectief : niet alleen kon aan de WLW een veel betere en
meer aangepaste behuizing geboden worden, ook werd op die manier het
Trefcentrum nieuw leven ingeblazen.
Het
doet ons plezier om vast te stellen hoe het scepticisme bij sommigen is
omgeslagen in een aanstekelijk optimisme, wat ertoe geleid heeft dat iedereen
de handen uit de mouwen begon te steken om mekaar te
helpen bij de verfraaiing van het gebouw. De ervaring leert dat het werk in een
gebouw zoals dit nooit af is. Ik twijfel er niet aan dat nog enorm veel
aangepast, veranderd en verbeterd kan worden. Niettemin is het nu al duidelijk
dat men hier over heel wat meer mogelijkheden beschikt om de werking te
bestendigen en zelfs uit te breiden. Daarmee kom ik op het punt van de nieuwe naamgeving : "Stedelijk Trefcentrum voor
Werklozenwerking (maar nu ook voor Vrijetijdsbesteding").
Naar
aanleiding van de viering 5 jaar werklozenwerking herinnert U zich van mij
misschien volgende zinsnede
: "Het is voor mij nogal moeilijk om de WLW een voorspoedige
toekomst toe te wensen. Dit houdt immers in dat zij, liever vroeg dan laat,
zichzelf overbodig zou weten te maken".
In
Aalst waren in 1989 nog 2.490 volledig uitkeringsgerechtigden. Ten opzichte van
1980 is dit een daling met 34,5 %. Nochtans ligt de werkloosheidsgraad van het
gewest Aalst, met 10,98 %
nog steeds 1,2 % boven het gemiddelde van het Vlaamse Gewest. Dit
zijn cijfers van de maand juli 1990. Vandaag zou ik mijn vroegere uitspraak dus
enigszins willen nuanceren door te zeggen dat, rekening houdend met een dalende
werkloosheid, het blijkbaar zo is dat dit initiatief blijft voldoen aan een
manifeste behoefte om de vrije tijd van al dan niet ingeschreven werkzoekenden
en niet-werkzoekenden op een zinvolle wijze te organiseren. Daarmee wil niet
gezegd zijn dat de WLW zich met zijn cursusaanbod afzijdig zou houden van de
arbeidsmarkt. Er zijn genoeg voorbeelden van mensen die in de loop der jaren
via de WLW bewust of onbewust opnieuw aan werk zijn geraakt. Wel moet er
volgens mij een mentaliteitswijziging komen om te maken dat de WLW, naast en binnen haar vertrouwde werking, mogelijkheden
ontdekt om accenten te verleggen en nieuwe initiatieven uit te werken. Hiervoor
moet zij haar deuren openzetten voor de ideeën en inzichten van de hele
welzijnssector. Het spreekt vanzelf dat de WLW dan ook moet deel uitmaken van
het Aalsters Sociaal Overleg, en indien
mogelijk ook van het nieuw Centrum voor Basiseducatie. De verplichting
tot onderlinge samenwerking wordt nu
trouwens opgelegd door het nieuw decreet op de
Basiseducatie.
Ik
hoop echt en ben ervan overtuigd dat de link met het welzijnswerk er komt, in
de eerste plaats in het belang van de werkzoekenden om wie het allemaal
begonnen is. De wil tot samenwerking wordt vandaag voor het eerst tot uiting
gebracht in de tentoonstelling met informatiestands van o.a. Teledienst, de Vlaamse Dienst voor Arbeidsbemiddeling en
Beroepsopleiding, de Weerwerkactie, het A.C.V., het A.B.V.V., het A.C.L.V.B., de
stedelijke dienst Tewerkstelling, het Ministerie van Tewerkstelling en Arbeid,
het O.C.M.W., de stedelijke dienst Welzijn, COCO, A.S.O., Auxilia,
H.A.K., de Loods en het E.S.V.
De
tentoonstelling van een aantal individuele hobbyisten legt meteen ook een
passende link naar het Stedelijk Vrijetijdscomité met de beeldhouwers Luc Peirlinck, Marcel Corten en Julien Lisaerde en de schilders Monique De Schrijver en Mariette Goetvriendt.
Dames
en heren,
hiermee is, naar
ik meen, het ruimer kader geschetst waarin wij de officiële opening van het
Stedelijk Trefcentrum voor Werklozenwerking en Vrijetijdsbesteding moeten zien. Ik denk dat men hier alle
troeven in handen heeft om ook van de nieuwe werking een succes te maken. Van
bij de start heeft ons nieuw bestuur heel bewust gekozen voor de oprichting van
een stedelijke dienst Tewerkstelling o.l.v. collega Schepen Bogaert, die zowel intern als extern de
tewerkstellingsmogelijkheden stimuleert en coördineert.
Ik
blijf dan ook pleiten voor een goede samenwerking van werkzoekenden met
jongeren- en vormingsorganisaties, vakbonden, tewerkstellingscomités en de nu
geregionaliseerde RVA-diensten waaronder nu ook (niet
onbelangrijk) de weerwerk-actie. Het Stedelijk
Trefcentrum kan in dit proces een sleutelfunctie vervullen.
Tot
besluit wil ik hier graag van de feestelijke gelegenheid gebruik maken om de
verschillende medewerkers van de jeugddienst en de dienst openbare werken, die
deze dag hebben mogelijk gemaakt, te danken en te feliciteren. Heel speciaal
wil ik een aantal mensen
van de WLW zelf in de bloemetjes zetten. Samen met de
Burgemeester en de collega's Schepenen en alle aanwezigen zeg ik "chapeau" voor de inzet en bedank hiervoor : in de
eerste plaats Marietta Bemus,
coördinator en sinds jaren stuwende kracht van de WLW,
van het secretariaat : Magda De Roeck,
Lutgarde De Boek en Erika
De Craecker (tegelijkertijd ook lesgeefster), Myriam Van Der Beken, diensthoofd, en de lesgevers
: Yvette Aerts, Annie Boone, Charlotte
Baetens, Gaston Badisco, Anita Claerebout, Jeannine Clammaert, Leo De Clercq, Ingrid Mulder, Willy Nerinckx, Paul Temmerman, Gilberte Van Lerberghe, Nelly Van Cauter, Clement Van Landuyt, Bernice Vijverman, Julien Van den Borre, Paul Van Damme, Joske De Bruyn en Jeannine Van der Haegen.
Dank
U voor uw aandacht en veel succes met de toekomstige werking.
Mag
ik nu Mevrouw de Burgemeester verzoeken het centrum officieel te willen openen.
PATRICK
DE SMEDT
Schepen
van Jeugd, Sport,
Gezin
en Ontwikkelingssamenwerking.
TOESPRAAK PROJECT ZORGZAME BUURT 18 MEI 2005
Over het “recht op arbeid” is iedereen het al lang eens, de realisatie ervan in de praktijk is echter wat anders.
Ook voor de huidige regering behoort jobcreatie tot de hoogste prioriteit, de actieve welvaartstaat voor iedereen is echter spijtig genoeg nog steeds veraf.
“Werk” is het middel bij uitstek om over voldoende inkomen te kunnen beschikken, maar “werk” is ook van belang om beter te kunnen functioneren in de samenleving, om een volwaardige maatschappelijke integratie en participatie mogelijk te maken. De actieve deelname aan de arbeidsmarkt draagt in belangrijke mate bij tot sociaal contact en een beter zelfbeeld.
Ook arbeidszorg, één van de meest recente vormen van sociale tewerkstelling, kan hier een belangrijke rol spelen. Via allerlei arbeidszorgprojecten bieden dan ook diverse organisaties ondertussen zgn. arbeidsmatige activiteiten aan personen die omwille van persoonlijke- en/of maatschappelijke redenen niet meer ten volle kunnen werken in de andere arbeidscircuits.
Op deze wijze helpen de arbeidszorginitiatieven het “recht op arbeid” voor iedereen – ook voor deze mensen – tot stand brengen.
Ook Aalst kon niet achterblijven met een werkloosheid van circa 10 % of circa 3500 werklozen, waarvan circa 57 % laaggeschoolden.
Namens de Sociale Werkplaats De Loods en de welzijnskoepel CAWRA vroegen de verantwoordelijken Jan Ghijselen en Stef Muylaert mij reeds eind 2003 het “zorgzame buurtproject” bij de stad te willen promoten. Het stadsbestuur besliste in 2004 (eerst nog schoorvoetend) om naast de subsidie van het Vlaams Gewest de ontbrekende fondsen te voorzien in de stadsbegroting. Ondertussen kon het project ook in de begroting 2005,( nu overtuigd) herbevestigd worden en zorgde Schepen De Meerleer en de dienst werkgelegenheid ervoor dat het ook ingepast werd in het lokaal actieplan “Diensten-werkgelegenheid” conform de beleidsnota Sociale Economie van de bevoegde minister Kathleen Van Brempt.
De stad nam daarmee een overtuigde beslissing omdat met dit project 2 problemen tegelijkertijd aangepakt worden :
-
De overlast rond zwerfvuil en netheid wordt nu in 4 wijken tegelijkertijd aangepakt en opgevolgd : Sint-Elisabeth, Horebekeveld, Rozendreef en Park De Blieck. Hierdoor kan tegelijkertijd onze eigen dienst stadsreiniging meer ingezet worden in de rest van de stad en deelgemeenten.
-
Een 10-tal mensen, bij voorkeur ook bewoners van de voornoemde wijken, zonder werk of bezigheid krijgen een zinvolle tijdsbesteding waardoor nieuwe sociale relaties opgebouwd worden en het dikwijls aanwezige isolement gemakkelijker doorbroken wordt.
Toen ik hier een paar weken geleden ter plaatse kwam kennismaken met de werking werd ik zeer aangenaam verrast. Ik ontmoette twee terecht fiere verantwoordelijken Jan en Stef, ik maakte kennis met een gedreven coördinator Evy en ik ontmoette een enthousiaste ploeg medewerkers. Uit de korte gesprekjes bleek al vlug de algehele tevredenheid en grote motivatie. De “zorgarbeiders” toonden zich terecht bezorgd over de netheid van de wijken. Met een sterk verantwoordelijkheidsgevoel duidden zij meerdere knelpunten aan : hondenpoep, achtergelaten vuilniszakjes, en gedropt grof huisvuil waren een paar voorbeelden, ook ons welbekend. Dit zijn inderdaad tegelijk ook de problemen waartegen meer algemeen schepen Stylemans en onze dienst leefmilieu met de actie “zwerfvuil” ten strijde trekt zowel via sensibilisering als via het nieuw ingevoerde boetesysteem.
Tijdens de officiële opening van het nieuwe buurtpark Sint-Elisabeth nog niet zolang geleden vroeg de Burgemeester terecht aan de omwonenden zorg te willen dragen voor deze dure infrastructuur.
En hierover gaat het : de burgers moeten gesensibiliseerd worden tot meer verantwoordelijkheid en respect bij het omgaan met het openbaar domein waarvoor we tenslotte allemaal bijdragen via de belastingen, die niemand graag betaald.
Tot zolang ook op het vlak van zwerfvuil bij de bevolking geen ingrijpende mentaliteitswijziging tot stand komt zullen echter projecten als deze noodzakelijk blijven.
Met groot respect voor het alledaagse werk dank ik namens het stadsbestuur alle medewerkers Linda, Rita, Sadi, Luc, Dirk, Jan, Christof, Etienne, Ann, Bart, Marte en de coördinator-begeleidster Evy die het geheel hier in moeilijke omstandigheden heeft moeten opstarten.
De initiatiefnemers Stef en Jan feliciteer ik graag en dank ik voor de goede samenwerking met de verschillende betrokken stadsdiensten.
Toch nog ter afsluiting 3 bedenkingen :
-
De Vlaamse overheid zou dringend moeten werk maken van een beter verloningssysteem. In de huidige regeling staat de vergoeding absoluut niet in verhouding tot het gepresteerde werk. En ik druk mij nu toch wel voorzichtig uit
-
De verantwoordelijken Stef en Jan breng ik ons eerste gesprek graag even in herinnering waarbij ook sprake was van begeleiding van het stadspersoneel die via artikel 60 of Web+ tewerkgesteld zijn als stratenveger in onze dienst stadsreiniging.
-
Met dit initiatief bewijst het stadsbestuur dat we in Aalst, in tegenstelling tot wat er de laatste tijd gezegd en geschreven werd, wel degelijk veel aandacht besteden aan de sociale tewerkstelling.
Nogmaals dank en alle succes verder met dit prachtige project dat in de sector ook een voorbeeld kan zijn voor vele andere steden.
PATRICK DE SMEDT
schepen van Openbare Werken
en Patrimonium